ՈԻՇ ԱՇՆԱՆ ԵՐԳԸ by ՀԱՄՈ ՍԱՀՅԱՆ

Չվող թռչուններն անցան գնացին Պարան առ պարան, Շարան առ շարան անցան գնացին: Ականջների մեջ Վերջին որոտի կանչերը տարան Ու վերջին կանաչ-կարմիրը տարան Իրենց թեերին: Աչքերում իրենց թափուր մնացած Բույն-օջախների պատկերը տխուր Եվ կտուցներին` իրենց թափառիկ, Անգուշակելի ծիվ-ծիվը տարան: Չվող թոչուններն անցան գնացին Շարան առ շարան... Մնացողները կծիկ են դառնում Թրջվելու վախից Եվ կամաց-կամաց բներն են քաշվում: Ծառերը մրսած մատ ների վրա Իրենց քրքրված ստվեր-կմախքի Կողերն են հաշվում: Մի ուշքը շաղված շնչահատ քամի, Շուրթերի վրա Խոնավ շրշյունը խազալ-խաշամի, Սատանան գիտի թե ո՞ւր է տանում: Ցուրտ է, կմեռնի մամուռն անտառում:

Some Autumn Song (literal translation of Hamo Sahyan’s poem)

Migratory birds passed and went rope by rope They went row by row. In the ears The last thunder calls were taken away And they took the last green-red one To their teas. In their eyes, they were left empty The image of the nests is sad And to the beaks, their wandering, Unpredictable was taken away. Migratory Tochuns passed and went Line by line... The rest become coils For fear of getting wet And little by little the nests are pulled. Trees on cold fingers Their tattered shadow-skeleton Sides count. A breathless wind scattered in his mind, On the lips The wet spray is khazal-khashami, The devil knows where it leads. It’s cold, it will die in the mossy forest.