Aan de Onbekend-Blijvenden by Willem Kloos

God-dronkenen, die diep-in zingend leven Altijd-maar-door, al zwijgt hun mond, die wonen Sinds hun geboorte in ’t onuitspreeklijk-schoone, Waarin hun ziel stil droomt: hun zinnen streven Naar altijd dieper-voelend schoon-ziend beven Bij al wat aarde en hemelen hun toonen Aan visioenen die hen heerlijk loonen Voor àl des Levens pijnen, tot hun sneven. O, mijne broeders al, gij, Onbekenden, Die kwaamt en gingt, maar zonder ooit te spreken, Daar gij verkoost met geen geluid te schenden De heil'ge stilte van het diep-in leken Der onder oogenrand gebleven tranen Om mensch-verdwazing en der aarde wanen.

To the Unknown (literal translation of Willem Kloos’s poem)

God-drunk, who live deep-in singing Always-on, even if their mouth is silent, who live Since their birth in the unspeakably beautiful, Wherein their soul dreams quietly: their senses strive To ever deeper-feeling beautiful-seeing tremble At all that earth and heavens their tones To visions that reward them wonderfully For all of Life’s pains, until their death. O, my brothers all, you, Unknowns, Who came and went, but without ever speaking, Where you chose not to violate with a sound The holy silence of the deep-in lay Of the tears that remained under the rim of the eyes For human madness and earthly illusions.