N. N. (Сонце заходить, гори чорніють) by Тарас Шевченко

Сонце заходить, гори чорніють, Пташечка тихне, поле німіє. Радіють люде, що одпочинуть, А я дивлюся . . . і серцем лину В темний садочок на Україну. Лину я, лину, думу гадаю, І ніби серце одпочиває. Чорніє поле, і гай, і гори, На синє небо виходить зоря. Ой зоре! зоре! — і сльози кануть. Чи ти зійшла вже і на Украйні? Чи очі карі тебе шукають На небі синім? Чи забувають? Коли забули, бодай заснули, Про мою доленьку щоб і не чули.

N. N. (The sun sets, the mountains turn black) (literal translation of Taras Shevchenko’s poem)

The sun sets, the mountains turn black, The little bird is quiet, the field is silent. People are happy to rest, And I look . . . and my heart sinks In a dark garden in Ukraine. I’m dying, I’m dying, I’m thinking And as if the heart is resting. A black field, and a grove, and mountains, A star rises in the blue sky. Oh dawn! Dawn! — and tears fall. Have you already visited Ukraine? Are brown eyes looking for you? Is the sky blue? Do they forget? When they forgot, maybe fell asleep, So that they don’t hear about my daughter.