Не гріє сонце на чужині by Тарас Шевченко

Не гріє сонце на чужині, А дома надто вже пекло. Мені невесело було Й на нашій славній Україні. Ніхто любив мене, вітав, І я хилився ні до кого, Блукав собі, молився Богу Та люте панство проклинав. І згадував літа лихії, Погані, давнії літа, Тойді повісили Христа, Й тепер не втік би син Марії! Нігде невесело мені, Та, мабуть, весело й не буде І на Украй[ні], добрі люде, Отже таки й на чужині. Хотілося б . . . Та й то для того, Щоб не робили москалі Труни із дерева чужого Або хоч крихотку землі Із-за Дніпра мого святого Святії вітри принесли, Та й більш нічого. Так-то, люде, Хотілося б. Та що й гадать . . . Нащо вже й Бога турбовать, Коли по-нашому не буде.

The sun does not shine in a foreign land (literal translation of Taras Shevchenko’s poem)

The sun does not shine in a foreign land, And it was too hot at home. I was not happy And in our glorious Ukraine. No one loved me, welcomed me And I bowed to no one Wandered to himself, prayed to God But he cursed the fierce lordship. And remembered the summer of bad luck, Bad old summers Then Christ was hanged, And now Mary’s son would not run away! I’m not happy anywhere But it probably won’t be fun And in Ukraine, good people, So also in a foreign country. I would like . . . And that’s because So that Muscovites don’t do it Coffins from someone else’s tree Or at least a tiny bit of land Because of the Dnieper, my saint The holy winds brought And nothing more. Yes, people I would like. But guess what . . . Why bother with God When it won’t be our way.